به خدای کعبه رستگار شدم...

سخنى که از على پس از ضربت خوردن بلافاصله شنیده شد یکى این بود که گفت :((قسم به پروردگار کعبه رستگار شدم ))
دیگر اینکه گفت :((این مرد در نرود))
عبدالرحمن و شبیب و وردان هر سه فرار کردند، وردان چون جلو نیامده بود شناخته نشد، شبیب همچنان که فرار مى کرد به دست یکى از اصحاب على گرفتار شد، او شمشیر شبیب را گرفت و روى سینه اش نشست که او را بکشد، ولى چون دسته دسته مردم مى رسیدند، ترسید نشناخته او را به جاى شبیب بکشند، از این جهت ، از روى سینه اش برخاست و شبیب فرار کرد و به خانه خود رفت . در خانه پسر عمویش رسید و چون فهمید شبیب در قتل على شرکت داشته ، فورا رفت و شمشیر خود را برداشت و آمد به خانه شبیب و او را کشت .
عبدالرحمن را مردم گرفتند و دست بسته به طرف مسجد آوردند. آنچنان غیظ و خشمى در مردم پدید آمده بود که مى خواستند هر لحظه با دندانهاى خود گوشتهاى بدن او را قطعه قطعه کنند.
على فرمود:((عبدالرحمن را پیش من بیاورید!)) وقتى او را آوردند به او فرمود:((آیا من به تو نیکیها نکردم !؟)).
چرا؟
((پس چرا این کار را کردى ؟)).
به هر حال ، این شمشیر را چهل صباح مرتب با زهر آب دادم و از خدا خواستم بدترین خلق خدا با این شمشیر کشته شود.
((این دعاى تو مستجاب است ؛ زیرا عنقریب خودت با همین شمشیر کشته خواهى شد)).
آنگاه على به خویشاوندان و نزدیکانش که دور بسترش بودند روکرد و فرمود:((فرزندان عبدالمطلب ! مبادا در میان مردم بیفتید و قتل مرا بهانه قرار دهید و افرادى را به عنوان شریک جرم یا عنوان دیگر متهم سازید و خونریزى کنید!))
به فرزندش حسن فرمود:((فرزندم ! من اگر زنده ماندم ، خودم مى دانم با این مرد چکنم و اگر مردم ، شما بیش از یک ضربت به او نزنید؛ زیرا او فقط یک ضربت به من زده است . مبادا او را مثله کنید، گوش یا بینى یا زبان او را نبرید؛ زیرا پیغمبر فرمود: از مثله بپرهیزید ولو در باره سگ گزنده )). با اسیرتان (یعنى ابن ملجم ) مدارا کنید. مواظب غذا و آسایش او باشید!
به دستور امام حسن ، اثیر بن عمرو طبیب و متخصص معروف را حاضر کردند. او معاینه اى به عمل آورد و گفت :((شمشیر مسموم بوده و به مغز آسیب رسیده ، معالجه فایده ندارد)).
از آن ساعت که على ضربت خورد تا آن ساعت که جان به جان آفرین تسلیم کرد، کمتر از چهل و هشت ساعت طول کشید، اما على این فرصت را از دست نداد، دقیقه اى از پند و نصیحت و راهنمایى خوددارى نکرد؛ وصیتى در بیست ماده به این شرح تقریر کرد و نوشته شد:
((بسم اللّه الرحمن الرحیم : این آن چیزى است که على پسر ابوطالب وصیت مى کند. على به وحدانیت و یگانگى خدا گواهى مى دهد. و اقرار مى کند که محمد بنده و پیغمبر خداست ؛ خدا او را فرستاده تا دین خود را بر دینهاى دیگر غالب گرداند. همانا نماز و عبادت و حیات و ممات من از آن خدا و براى خداست . شریکى براى او نیست . من به این امر شده ام و از تسلیم شدگان خدایم . فرزندم حسن ! تو و همه فرزندان و اهل بیتم و هرکس را که این نوشته من به او برسد، به امور ذیل توصیه و سفارش مى کنم :
1 تقواى الهى را هرگز از یاد نبرید، کوشش کنید تا دم مرگ بر دین خدا باقى بمانید.
2 همه با هم به ریسمان خدا چنگ بزنید و بر مبناى ایمان و خداشناسى متفق و متحد باشید و از تفرقه بپرهیزید پیغمبر فرمود: اصلاح میان مردم از نماز و روزه دائم افضل است و چیزى که دین را محو مى کند فساد و اختلاف است .
3 ارحام و خویشاوندان را از یاد نبرید، صله رحم کنید که صله رحم حساب انسان را نزد خدا آسان مى کند.
4 خدا را! خدا را! در باره یتیمان ، مبادا گرسنه و بى سرپرست بمانند.
5 خدا را! خدا را! در باره همسایگان ، پیغمبر آنقدر سفارش همسایگان را کرد که ما گمان کردیم مى خواهد آنها را در ارث شریک کند.
6 خدا را! خدا را! در باره قرآن ، مبادا دیگران در عمل به قرآن بر شما پیشى گیرند.
7 خدا را! خدا را! در باره نماز، نماز پایه دین شماست .
8 خدا را! خدا را! در باره کعبه خانه خدا، مبادا حج تعطیل شود که اگر حج متروک بماند مهلت داده نخواهید شد و دیگران شما را طعمه خود خواهند کرد.
9 خدا را خدا را! در باره جهاد در راه خدا، از مال و جان خود در این راه مضایقه نکنید.
10 خدا را! خدا را! در باره زکات ، زکات آتش خشم الهى را خاموش ‍ مى کند.
11 خدا را! خدا را! در باره ذریه پیغمبرتان ، مبادا مورد ستم قرار بگیرند.
12 خدا را! خدا را! در باره صحابه و یاران پیغمبر، رسول خدا در باره آنها سفارش کرده است .
13 خدا را! خدا را! در باره فقرا و تهیدستان ، آنها را در زندگى شریک خود سازید.
14 خدا را! خدا را! در باره بردگان که آخرین سفارش پیغمبر در باره اینها بود.
15 کارى که رضاى خدا در آن است در انجام آن بکوشید و به سخن مردم ترتیب اثر ندهید.
16 با مردم به خوشى و نیکى رفتار کنید، چنانکه قرآن دستور داده است .
17 امر به معروف و نهى از منکر ار ترک نکنید؛ نتیجه ترک آن این است که بدان و ناپاکان بر شما مسلط خواهند شد و به شما ستم خواهند کرد، آنگاه هرچه نیکان شما دعا کنند دعاى آنها مستجاب نخواهد شد.
18 بر شما باد که بر روابط دوستانه میان خود بیفزایید، به یکدیگر نیکى کنید، از کناره گیرى از یکدیگر و قطع ارتباط و تفرقه و تشتت بپرهیزید.
19 کارهاى خیر را به مدد یکدیگر و اجتماعا انجام دهید و از همکارى در مورد گناهان و چیزهایى که موجب کدورت و دشمنى مى شود بپرهیزید.
20 از خدا بترسید که کیفر خدا شدید است .
خداوند همه شما را در کنف حمایت خود محفوظ بدارد و به امت پیغمبر توفیق دهد که احترام شما و احترام پیغمبر خود را حفظ کنند. همه شما را به خدا مى سپارم سلام و درود حق بر همه شما)).
پس از این وصیت دیگر سخنى جز ((لااِلهَ اِلا اللّهُ)) از على شنیده نشد تا جان به جان آفرین تسلیم کرد